Εκτύπωση

Μονοκατοικία

Δημοσιευμένο στη κατηγορία Είδαμε Γευτήκαμε

Η ομάδα γευσιγνωσίας του οδηγού εστιατορίων All-Restaurants είδε...και δοκίμασε

 

Πήγαμε στη «Μονοκατοικία» και νιώσαμε όμορφα και φιλόξενα. Είδαμε την αλλαγή –η λέξη «ανακαίνιση» θα αδικούσε την κατάσταση– αφού εδώ ήταν έως πρότινος το εστιατόριο «Αλμύρα» και επλαγήκαμε θετικά: διακόσμηση, προσωπικό, κουζίνα, τα πάντα διαφορετικά. Γευτήκαμε αρκετά νόστιμα φαγητά, με ελληνική και γενικότερα μεσογειακή έμπνευση και πινελιές δημιουργικότητας, με κεντρικό άξονα τον εξευγενισμό, που μερικές φορές φλερτάρει με τη λεπτότητα. Αυτό που λέμε σύγχρονη «πειραγμένη» ελληνική κουζίνα, αλλά με νου και φειδώ, σε ένα χώρο που δεν βαραίνει τις απλές ανάγκες της καθημερινότητας, αλλά στέκεται «παληκάρι» και σε ιδιαίτερες περιστάσεις πιο... «ειδικών» βραδιών.


Πιο συγκεκριμένα, η «Μονοκατοικία», στο Χαλάνδρι, είναι το πρώην «Αλμύρα», ένα εστιατόριο για ψάρι και θαλασσινά, που διέγραψε μακρόχρονη... «θαλασσινή» γευστική πορεία, παρότι μακριά από τη θάλασσα, τουλάχιστον όσον αφορά την τοποθεσία. Οι ίδιοι ιδιοκτήτες, αλλά με τη συμβολή της νέας γενιάς (γόνοι), έφτιαξαν στην πραγματικότητα ένα εντελώς νέο εστιατόριο, με απλή, εύπεπτη και καλαίσθητη διακόσμηση (κατασκευαστές γαρ...), ικανό να σε κάνει να νιώθεις άνετα σε μεγάλη γκάμα περιστάσεων. Άλλαξαν και προσωπικό, ανάμεσα σε άλλα και ρίχνοντας το μέσο όρο ηλικίας, από την κουζίνα μέχρι τις σάλες, γιατί ως πραγματική μονοκατοικία, το εν λόγω εστιατόριο έχει 4 σάλες, συν έναν από τους πιο όμορφους κήπους της περοχής, για το μακρό ελληνικό καλοκαίρι. Οι ιδιοκτήτες κράτησαν όμως την ευγένεια και την επιθυμία να σε κάνουν να νιώθεις σαν στο σπίτι σου, κάτι που μεταλαμπάδευσαν και στο νέο προσωπικό.
Παιρνώντας στα πιο... «φλέγοντα», την κουζίνα, όπως ειπώθηκε ήδη, η σύγχρονη «πειραγμένη» ελληνική κουζίνα της «Μονοκατοικίας» βασίζεται σε περίσκεψη και απουσία υπερβολών, ώστε το τελικό πακέτο να είναι αφομοιώσιμο από πολλούς ουρανίσκους και όσο γίνεται πιο νόστιμο. Οι αλλαγές και εδώ είναι ριζικές, με πρώτη και καλύτερη την αλλαγή θέματος, αφού το ψάρι και τα θαλασσινά πήγαν περίπατο. Όσο για το μενού κινείται στο ίδιο κλίμα φειδούς, με αρκετές επιλογές, αλλά χωρίς να επαναλαμβάνεται ή να γίνεται κουραστικό.


Πιο αναλυτικά, δοκιμάσαμε και τις 3 σαλάτες του καταλόγου, χωριάτικη με βινεγκρέτ φέτας, ψητές πίττες και πάστα ελιάς, μια πιο «comfort» και ευγενική εκδοχή της χωριάτικης, σπανάκι με μαρινάτα αχλάδια, καρύδια και δύο βινεγκρέτ, με πολύ δροσιστικό και χυμώδη χαρακτήρα και την πράσινη με ψητές τομάτες και κατσικίσιο τυρί, την πιο ρουστικ από τις 3, που μας οδήγησαν στο συμπέρασμα πως και οι 3 ήταν ενδιαφέρουσες. Κυρίως μάλιστα γιατί αποτελούν διαφορετικές μεταξύ τους προτάσεις, κάτι που δεν βρίσκεται πάντα σε εστιατόρια, όπου συχνά οι σαλάτες μοιάζουν αρκετά.
Από τα ορεκτικά που δοκιμάσαμε, η καπνιστή μελιτζανοσαλάτα είχε πολύ καλή υφή και όση... «καπνίλα» χρειάζεται για να είναι και αυτή ευγενική, ενώ το ριζότο με άγρια μανιτάρια είχε καλή πρώτη ύλη (μανιτάρια) και σωστό χύλωμα. Όσο για τα χόρτα τσιγαριστά με φέτα μας θύμισαν Κρήτη, αλλά και εδώ με αρκετά εξευγενισμένο τρόπο και χωρίς πολύ λάδι.
Στα κυρίως που γευτήκαμε στεκόμαστε στην πανσέτα χοιρινή με βραχάκια πατάτας, που θέλει λίγη δουλίτσα ώς προς το καραμέλωμα και το κριτσανιστό της πετσούλας της, αλλά κατά τ’ άλλα ήταν εύγευστη. Ωραίο ήταν το κεμπάπ αρνίσιο με καπνιστές μελιτζάνες, τομάτες ψητές και πίττες, με τη μόνη ένσταση ότι θα το θέλαμε λίγο πιο... «αρνίσιο» (εδώ, κατά τη γνώμη μας, ο εξευγενισμός έπεσε πολύς...). Αυτό όμως σημαίνει ότι θα αρέσει σε όλους όσοι αναζητούν ένα πιο μαλακό γευστικά κεμπάπ, που παραμένει όμως κεμπάπ και δεν θυμίζει μπιφτέκι.
Πολύ δυνατό χαρτί στο μενού της «Μονοκατοικίας» είναι τα γλυκά. Επίσης 3, όπως και οι σαλάτες, θα τα χαρακτηρίζαμε το ένα πιο ενδιαφέρον από το άλλο (ιδίως τα πρώτα δύο). Μους σοκολάτας με φιστίκια Αιγίνης και χαλβά, με πραγματικά αέρινο στυλ, κρέμα λεμονιού με τσιπς μπαχαρικών και ροδόνερο, που σε ταξιδεύει αρωματικά σε πιο ανατολίτικα μέρη της Μεσογείου και ζεστό τρίγωνο με κρέμα και μήλα, με γρανίτα από αγιωργίτικο κρασί, όπως λέει ο κατάλογος, που μοιάζει με μπουγάτσα με ελαφριά γεύση στρούντελ.


Η λίστα κρασιών, όσον αφορά τα εμφιαλωμένα είναι πολύ μικρή (7 επιλογές, δυστυχώς μία μόνο για ερυθρό κρασί, κάτι που μας θύμισε τις... «θαλασσινές» ημέρες του χώρου), αλλά δίνονται σχετικά πολλές επιλογές σε κρασί σε ασκό (επίσης 7 διαφορετικές ποικιλιακές προτάσεις, 4 λευκές και 3 ερυθρές). Φυσικά, δεν λείπουν οι μπύρες, το ούζο και το τσίπουρο (χύμα και εμφιαλωμένο).


Τελειώνοντας, η καλή επιγευση των γλυκών δεν πικραίνει λόγω λογαριασμού, αφού οι τιμές της «Μονοκατοικίας» είναι λογικές, δικαιολογώντας το επίπεδο των πρώτων υλών, τη μαγειρική τεχνική και την εικόνα του χώρου, αλλά και με απόλυτα κριτήρια θα χαρακτηρίζονταν προσιτές (σαλάτες 5,50 – 6,00 ευρώ, ορεκτικά 3,50 – 7,00 ευρώ, κυρίως 7,50 – 12,00 ευρώ και γλυκά 4,00 – 6,00 ευρώ).


Εν κατακλείδι, η «Μονοκατοικία» είναι μία έντιμη περίπτωση εστιατορίου – καλοφτιαγμένης μοντέρνας ταβέρνας, όπου τρως καλά, σε ένα καλό περιβάλλον, χωρίς να δώσεις μία περιουσία και δεν βρίσκεσαι απέναντι σε αδιέξοδα ως προς το τι θα πιεις. Θα ξαναπηγαίναμε να το ξαναδούμε και να το ξαναγευτούμε, προκειμένου να τσεκάρουμε και το «στρώσιμό» του, αφού είναι αρκετά νέο, σε... όλα του.

Αργύρης Καλλιανιώτης