Vinarte: το wine bar-restaurant που φέρνει την Ιταλία στη Γλυφάδα»

Vinarte:: ένα wine bar-wine restaurant, με σαφή προσανατολισμό στην ιταλική κουζίνα και αυθεντικές πρώτες ύλες υψηλής ποιότητας.

Το Vinarte δεν είναι ένα ακόμα wine bar, από αυτά που –από εκεί που δεν είχαμε ούτε ένα– έχουν τα τελευταία χρόνια κατακλύσει την Αθήνα και τα προάστια.Είναι ένα wine bar-wine restaurant, με σαφή προσανατολισμό στην ιταλική κουζίνα και αυθεντικές πρώτες ύλες υψηλής ποιότητας. Ως προς το κρασί, έμφαση δίνεται εκτός από τον ελληνικό, φυσικά στον ιταλικό αμπελώνα, όσον αφορά τις αρκετές διεθνείς επιλογές της κάρτας κρασιών του, που ο επισκέπτης μπορεί να βιώσει, εκτός από «επί χάρτου» ή φυσικά στο ποτήρι, στη μικρή μεν, αλλά walk-in, κλιματιζόμενη και όμορφη κάβα του, που κοσμεί τον κυρίως χώρο. Μια άλλη διαφοροποίηση, όσον αφορά τα περισσότερα wine bar των προαναφερθέντων περιοχών, είναι σαφώς η φινέτσα, με νότες πολυτέλειας, που είναι φτιαγμένο.

Είδαμε…

… στο Vinarte ένα χώρο που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να… «τρομάξει» τους οινόφιλους, αφού παρά την ακριβή και «ψαγμένη» διακόσμηση-επίπλωσή του, που στο κάτω-κάτω σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα εκεί μέσα, οι τιμές του είναι λογικές και η εξυπηρέτηση ανεπιτήδευτη. Το δε προσωπικό είναι πολύ και πρόθυμο, οπότε φέρνει αποτελέσματα, με «οινική» ψυχή τον βασταγερό και καταρτισμένο στη λίστα κρασιών του χώρου, οινοχόο. Ψυχή του Vinarte είναι ωστόσο η ιδιοκτησία του, το ζεύγος Ειρήνης και Αντώνη Σολωμού, με την κυρία του ζεύγους πρωταγωνίστρια, με θητεία δεκατριών ετών στη βόρεια Ιταλία (Βένετο), όπου παράλληλα με τις σπουδές ιατρικής, βίωσε σθεναρά και με θέρμη το κρασί και το ιταλικό φαγητό. Έτσι, όχι μόνο δηλώνει, αλλά είναι φανερά ερωτευμένη με αυτά τα δύο, που στάθηκαν άλλωστε αφορμή ώστε να προχωρήσει το ζεύγος στην υλοποίηση αυτού του όμορφου χώρου.

Γευτήκαμε…

… πολλά από τα πιάτα του Vinarte, μέσα από ένα μενού φτιαγμένο από ένα νεαρό Ιταλό σεφ, που ζει και εργάζεται τα τελευταία τρία χρόνια στην Ελλάδα και δεν σχεδίασε απλώς το μενού, αλλά επιβλέπει την κουζίνα σχεδόν καθημερινά. Το εν λόγω μενού είναι πλήρες και δίνει τη δυνατότητα στον επισκέπτη να εκμεταλλευτεί το Vinarte και με τις δύο ιδιότητές του, τόσο ως wine bar, όσο και ως wine restaurant. Στην πρώτη περίπτωση οι επιλογές των ορεκτικών, κάποια σε μέγεθος «tapas» και κάποια μεγαλύτερα πιάτα, είναι ευφάνταστες και αρκετές, ενώ οι ποικιλίες με ελληνικά ή ιταλικά τυριά και αλλαντικά, είτε με σπάνια τυριά, είναι υπεραρκετές και αρκούντος ιδιαίτερες και ενδιαφέρουσες. Στην περίπτωση που o επισκέπτης θέλει να δειπνήσει κανονικά, χρησιμοποιώντας πια το Vinarte ως wine restaurant, θα βρει στο μενού, εκτός από τα ορεκτικά, ενδιαφέρουσες σαλάτες, οι περισσότερες εκ των οποίων αποτελούν πλήρη γεύματα με εξαιρετικές πρώτες ύλες, ζυμαρικά, ριζότο, πίτσες, με πολύ καλή ζύμη και κάποιες συνδυαστικές εκπλήξεις ως προς τα υλικά που την επικαλύπτουν, κυρίως πιάτα και ενδιαφέροντα επιδόρπια.
Πιο συγκεκριμένα, από τα ορεκτικά, το σεμιφρέντο παρμεζάνας με filangee από φινόκιο ήταν μια καλή αρχή για να εισάγει το στόμα ήπια σε αυτό που θα επακολουθούσε, ενώ οι μπρουσκέτες με άγρια μανιτάρια και provolone ή gorgonzola (δοκιμάσαμε και τις δύο) ήταν πολύ καλές (προτιμήσαμε αυτές με τη gorgonzola, που έκαναν τα μανιτάρια εκτός από γήινα και έντονα ρουστίκ). Αποκάλυψη των ορεκτικών ήταν για εμάς η battuta di mango con pepe, ένα καρπάτσιο δηλαδή μόσχου με vinaigrette λεμονιού. Η ποιότητα και το κόψιμο του κρέατος, μαζί με τη δροσιστική πρασινάδα και την πολύ επιτυχημένη στο ταίριασμα σος δίνουν ένα πιάτο ισορροπημένο, δροσιστικό και πολύ, μα πολύ γευστικό. Καταλαβαίνεις ότι τρως κρέας πολύ καλής ποιότητας, με τον πιο ελαφρύ τρόπο και απλώς… θέλεις κι άλλο. Περνώντας σε πιο τολμηρούς συνδυασμούς δοκιμάσαμε mousse ρικότα με κόκκινο πιπέρι και καπνιστή πέστροφα ή χέλι πάνω σε πατάτα (επίσης πήραμε και τα δύο ψάρια).

Μπουκίτσες κι εδώ, όπως και στο πρώτο ορεκτικό, με αρκετή ένταση και καλό συνδυασμό τυριού-ψαριού. Μετά ήρθαν οι πίτσες… Δοκιμάσαμε τη «Vinarte», με ντομάτα, μοτσαρέλα, προσούτο crudo, παρμεζάνα, και ρόκα. Μία πίτσα που τη βρίσκεις πια σε πολλά μέρη, αλλά λόγω των πολύ καλών πρώτων υλών και της καλής ζύμης μας ικανοποίησε. Εκεί όμως που ευχαριστηθήκαμε, όχι μόνο γιατί φάγαμε κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα στην Ελλάδα (ίσως και πουθενά αλλού), αλλά και γιατί η υλοποίηση ήταν πολύ καλή, ήταν όταν κατέφθασε η πίτσα Contadina, με μοτσαρέλα, πατάτες (ναι, πατάτες…), παρμεζάνα, πανσέτα (ιταλική, ψιλοκομμένη και εξαιρετική), δεντρολίβανο και κρεμμύδια. Πάλι ένα ρουστίκ πιάτο, που μαζί με το καρπάτσο μόσχου μας ενθουσίασε.

Οι σαλάτες του Vinarte, με εξαίρεση τη Leggerra, που είναι ανάμεικτη πράσινη, με καρότα, καλαμπόκι, άλλα λαχανικά και πέρλες μοτσαρέλας, είναι… υπερπαραγωγές, αφού είτε με το σολομό Νορβηγίας (πολύ καλής ποιότητας), είτε με το μοσχάρι (επίσης πολύ καλό) αποτελούν γεύματα από μόνες τους και εάν το σέρβις δεν ενημερώσει, θέλουν προσοχή, γιατί μπορεί να φορτώσουν την παραγγελία με μη υπολογισμένη ποσότητα. Τα ζυμαρικά, τώρα, του Vinarte είναι καλοφτιαγμένα, όπως πρέπει μαγειρεμένα και με καλούς συνδυασμούς. Περιοριστήκαμε στις φρέσκιες ταλιατέλες με γαρίδες black tiger, ένα πιάτο που εάν δεν ήταν λίγο τσιμπημένο στο αλάτι θα ήταν πολύ καλό. Ωστόσο, οι γαρίδες ήταν σωστά μαγειρεμένες, διατηρώντας το χυμό τους, η σάλτσα γευστική και η φρέσκια πάστα καλοφτιαγμένη. Το ένα κυρίως που αντέξαμε να δοκιμάσουμε, λόγω της μεγάλης ποσότητας που το μενού του Vinarte μας είχε παρασύρει να παραγγείλουμε ήταν το φιλέτο μόσχου με φρέσκια ντοματίνια, άγρια ρόκα, flackes παρμεζάνας και σάλτσα από merlot.

Παρότι το μοσχάρι ήταν της ίδιας ποιότητας με αυτό της σαλάτας και σωστά ψημένο (medium rare, όπως ακριβώς το παραγγείλαμε), ήταν περιέργως κάπως στεγνό, καθώς η αιμοσφαιρίνη δεν ανάβλυσε από τη σάρκα που έσκιζε το μαχαίρι, κάτι που δεν εξηγήσαμε, αφού όλα φαίνονταν να έχουν γίνει όπως έπρεπε. Η σάλτσα έδενε όμως ωραία με το κρέας. Τα επιδόρπια όμως που καταφέραμε (λόγω ποσότητας που είχαμε καταναλώσει) να πάρουμε επέφεραν επιστροφή του επιπέδου σε υψηλότερα σημεία. Τόσο το σεμιφρέντο πορτοκαλιού, με καλή υφή και έντονη γεύση, αλλά κυρίως η sprisolona mousse με ρικότα και λεμόνι σε μπισκότο αμυγδάλου, ένα κλασικό ιταλικό γλυκό, που δεν το έχουμε ξαναδεί στην Ελλάδα, το οποίο γεμίζει το στόμα αμύγδαλο, δεμένο γάντι με την κρέμα τυριού, λες και αυτό το τυρί δημιουργήθηκε για να... απλώνεται πάνω σε αυτόν τον ξηρό καρπό.

Εν κατακλείδι, το Vinarte μας άφησε αρκετά ικανοποιημένους, όντας ολοκληρωμένο ως πρόταση και… ανήσυχο (για παράδειγμα, ανάμεσα σε άλλα που θα μπορούσαν να ειπωθούν προς επίρρωση των λόγων μας αναφέρουμε τα έξυπνα και γευστικότατα κοκτέιλ οίνου του, τις βραδιές με ζωντανή μουσική, τα πάρτι, τις γευστικές δοκιμές του, την πώληση διακοσμητικών και χρηστικών στοιχείων του χώρου…).

Ευχαρίστως θα πηγαίναμε ξανά, για να δοκιμάσουμε αρκετά από τα πραγματικά ενδιαφέροντα κρασιά του, κάποια από τα οποία (ιταλικά) εισάγει αποκλειστικά αυτό στην Ελλάδα και διαθέτει παράλληλα σε τιμές κάβας, για κατανάλωση εκτός χώρου.

 

...του Αργύρη Καλλιανιώτη